Kto wynalazł szkło
Nie wiadomo, gdzie i kiedy doszło do wynalezienia szkła. Można jednak założyć, że było to około 1250 roku p.n.e., ponieważ najstarsze wyroby szklane pochodzą prawdopodobnie z okresu dawnych cywilizacji Mezopotamii (dzisiejszy Irak) albo Egiptu. Nie ulega wątpliwości, że szkło zostało wynalezione przypadkowo. Mogło się to stać podczas wytapiania brązu albo przy okazji glazurowania naczyń ceramicznych (pokrywania ich szkliwem).
Na długo przed naszą erą Egipcjanie opanowali umiejętność wytwarzania szkła, która ewoluowała bardzo powoli, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Starożytni Egipcjanie byli mistrzami w wytwarzaniu szkła artystycznego. Produkowali małe buteleczki i ornamenty, często barwiąc na różne kolory kolejne warstwy. Do dzisiaj zachowały się butelki z czasów egipskiej Osiemnastej Dynastii (1570 – 1320 p.n.e.). Szkło w czasach starożytnych nie było wcale przeźroczyste, a zanieczyszczenia składników powodowały niejednokrotnie jego ciekawe barwy.
Kolejny krok w udoskonalaniu szkła uczynili starożytni Rzymianie – otrzymali powierzchnie wystarczająco duże, by móc nimi przeszklić otwory okienne w domach. Już około 60 roku n.e. w Pompejach i Herkulanum stosowano szklenie okien bogatszych domostw szkłem lekko zielonkawym, nieprzeźroczystym, w brązowych ramach okiennych. Z czasem udoskonalono techniki wytwarzania szkła do tego stopnia, że zaczęto otrzymywać szkło przeźroczyste.
W dobie Średniowiecza (konkretnie w VIII wieku) pojawiło się pojęcie “vitrearii”, określające szklarzy – witrażystów, którzy byli jednocześnie vitri factores – wytwórcami szkła. Z tamtych czasów znane są też pierwsze nazwiska mistrzów witrażownictwa. Fachowcy ci byli często i chętnie przyjmowani do klasztorów, gdzie dbano również o ich szersze wykształcenie. Z czasem witrażyści zyskali więc sobie ogromny szacunek społeczny, a ich rzemiosło osiągnęło rangę sztuki. W tym właśnie okresie nastąpił duży rozkwit technologii szklarskiej.
W średniowiecznej Francji opracowano technikę szklenia dużych otworów okien katedralnych. Najstarsze zachowane do dzisiejszych czasów okna witrażowe znajdują się w katedrze w Chartres, w Augsburgu (w Niemczech) oraz w Canterbury (w Anglii).
W XVI i XVII wieku witrażem wypełniano już tylko okna herbowe i gabinetowe. Przestano stosować szkło barwne, zastępując je szkłem białym, o skromnym rysunku (wykonywanym emaliami). Unikano mocnych średniowiecznych barw. W porównaniu z witrażem średniowiecznym, dzieła te były matowe i pozbawione świetlistości, choć projekty do nich tworzyli tak znamienici artyści, jak Dürer i Holbein. Polskie przykłady witraży z tego czasu, to szyba z godłem cechu sukienników wrocławskich z roku 1556 i dwa witrażyki z herbami patrycjuszy toruńskich z Kościoła Mariackiego z roku 1598.
W XIX wieku nastąpił rozkwit technologii szklarskiej. Dziedzina ta zaczęła się bardzo szybo rozwijać na całym świecie. Znany w tym okresie był Louis Comfort Tiffany – amerykański malarz, dekorator wnętrz i twórca szkła artystycznego, który założył firmę „Tiffany Studios” i zaczął tworzyć biżuterię, lampy z witrażowymi kloszami oraz ceramikę. Za główny cel postawił sobie zbadanie możliwości tkwiących w szkle – tworzył przedmioty ze szkła iryzującego, później zainteresował się szkłem wydmuchiwanym (naczynia szklane).
XX wiek to czas wynalazków. Ulepszono urządzenia, narzędzia i metody pracy. Uczeni wielu krajów badali właściwości szkła i opracowywali coraz skuteczniejsze sposoby jego ulepszania. W tym czasie skonstruowano też pierwszą maszynę do automatycznej produkcji opakowań szklanych.
W dzisiejszych czasach do krajów o bardzo wysoko rozwiniętym przemyśle szklarskim należą: USA, Japonia, Rosja, Niemcy, Francja i W. Brytania.
W Polsce miasta słynące z przemysłu szklarskiego to: Rabka, Sandomierz, Piotrków Trybunalski, Krosno, Wałbrzych i Szklarska Poręba, szkło Warszawa.